زهرا کرمانی مامازندی؛ افضل اکبری بلوطبنگان؛ محمدعلی محمدیفر
چکیده
شادکامی یکی از مهمترین عواملی است که موجب استحکام و پایداری رابطه زناشویی میشود. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطهای بخشش در رابطه بین سازگاری زناشویی، رضایت از زندگی و شادکامی بود. طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه پژوهش حاضر 300 دانشجوی متأهل (170 زن و 130 مرد) دانشگاه آزاد واحد پیشوا بودند. از شرکتکنندگان پژوهش درخواست ...
بیشتر
شادکامی یکی از مهمترین عواملی است که موجب استحکام و پایداری رابطه زناشویی میشود. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطهای بخشش در رابطه بین سازگاری زناشویی، رضایت از زندگی و شادکامی بود. طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه پژوهش حاضر 300 دانشجوی متأهل (170 زن و 130 مرد) دانشگاه آزاد واحد پیشوا بودند. از شرکتکنندگان پژوهش درخواست شد برای جمعآوری دادهها، پرسشنامههای سازگاری زناشویی اسپانیر (DAS)، بخشش ری (FS)، رضایت از زندگی دینر (SWLS) و شادکامی آکسفورد (OHQ) را تکمیل کنند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که سازگاری زناشویی، رضایت از زندگی و بخشش با شادکامی رابطه معنادار دارد. نتایج حاصل از مدل معادلات ساختاری نشان داد سازگاری زناشویی، رضایت از زندگی و بخشش اثرات مستقیم مثبت و معناداری بر شادکامی و نیز سازگاری زناشویی و رضایت از زندگی اثرات مستقیم مثبت و معنیداری بر بخشش دارد. همچنین نتایج مشخص ساخت دو متغیر سازگاری زناشویی و رضایت از زندگی اثرات غیرمستقیم مثبت و معنیداری بر شادکامی دارند. یافتههای بهدست آمده از پژوهش حاضر به تفصیل مورد بحث قرار گرفتند.
جواد خدادادی سنگده؛ سید عبدالحسین تولائیان؛ مصطفی بلقانآبادی
دوره 1، شماره 1 ، شهریور 1393، ، صفحه 53-62
چکیده
تولد هر کودک دارای نیازهای ویژه، والدین و خانوادهها را با مشکلات جدیدی مواجه میسازد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر رواندرمانی مثبتنگر به شیوه گروهی بر افزایش شادکامی مادران دارای کودکان با نیازهای ویژه بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون- 45 روز پیگیری با گروه کنترل بود. به این منظور، 20 مادر دارای ...
بیشتر
تولد هر کودک دارای نیازهای ویژه، والدین و خانوادهها را با مشکلات جدیدی مواجه میسازد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر رواندرمانی مثبتنگر به شیوه گروهی بر افزایش شادکامی مادران دارای کودکان با نیازهای ویژه بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون- 45 روز پیگیری با گروه کنترل بود. به این منظور، 20 مادر دارای کودکان با نیاز ویژه ساکن شهرستان مشهد انتخاب شدند و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (10 نفر در هر گروه). گروه آزمایش به مدت 10 جلسه (هر هفته یک جلسه به مدت 90 دقیقه) تحت رواندرمانی گروهی مثبتنگر قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل مداخلهای دریافت نکرد. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که روان درمانی مثبتنگر به شیوه گروهی بر افزایش شادکامی مادران موثر بوده است. از اینرو به کارگیری رواندرمانی گروهی مثبت نگر میتواند برای ارتقای سلامت روانی مادران دارای کودکان با نیازهای ویژه موثر باشد.